Mijn kijk op het systemisch werk 3

Het wetende Veld als de grote bibliotheek van ons bestaan.

Hoe is het nu mogelijk dat representanten (gekozen mensen die stand-in zijn voor de familieleden tijdens een opstelling),  zonder hen te kennen nou precies weergeven wat die familieleden gezegd zouden hebben? “Zweverij, ik geloof er niet in!, hoe weet je dat nou?, dit is gespeeld, hoe weet je nu dat dit de realiteit is?” Zeker, die geluiden hoor ik wel eens, maar dat is maar zelden als ik mensen spreek die een opstellingendag hebben meegemaakt. Het gekke is dat zowel mensen die nog nooit een opstellingendag hebben meegemaakt, als ervaren studenten van onze “Leerweg”, exact weten wat hun eigen emoties en gevoelens zijn en exact weten welke emoties en gevoelens van degene die zij representeren zijn. Hoe het werkt? Eigenlijk wil ik het niet weten, want ik zie dat het werkt. Zowel Rupert Sheldrake als Ervin Laszlo, twee gerenomeerde wetenschappers, tonen aan dat er een soort veld is, waar alle informatie die te maken heeft met onze afkomst, aanwezig is. Vele oude tradities spreken hier ook over en waarschijnlijk hebben we het over hetzelfde. Een bron, als we hiermee contact maken, waar we uit kunnen putten. Het is een kwestie van afstemmen en we pikken die info gewoon op! Net zoals een radio, kunnen we fine-tunen op de goede zender. Op de één of andere manier bezitten we een natuurlijk gevoel voor dit Veld. In de workshops komen regelmatig mensen die nog nooit een familieopstelling hebben ervaren, maar die zonder enige voorbereiding hun representantenrol kunnen uitvoeren. Bizar toch? Hoe we in staat zijn ons dit weer te herinneren.

Het wetende Veld, is de informatiebron voor het ontvouwen van de opstelling. In onze vakopleiding is het werken en in contact komen met dit wetende Veld één van de bouwstenen , waarin je je ontwikkelt naar het ambacht van systemisch begeleider.