Dit verhaal beschrijft mijn queeste naar het punt van ‘zien’ waar ik wakker word en me realiseer wat voor wereld we hebben gecreëerd. Dit betekende het startpunt voor de vragen die me vrij maakten in plaats van mij te conformeren. “Vrije vragen” die ingaan tegen de stromen van de bekende werelden. Vragen die vragen genereren net zolang totdat het antwoord zich vanzelf aandient in plaats van antwoorden die we zelf bedenken. Want bedachte antwoorden kunnen er ook voor zorgen dat de “gevangenis” met een nieuw verfje wordt overgeschilderd in plaats van dat er een ander paradigma ontstaat waardoor de zon opkomt in een nieuwe morgen. Welke wereld komt er tevoorschijn als ik niet meer gehinderd wordt door overlevingstactieken die voortkomen uit het slachtoffer / daderschap vanuit een ver verleden? Dit boek begint waar het vorige boek, “Permafrost in de tropen (2018), eindigde. Waar het “verzwegen familieverhaal” me niet meer weerhoud om in de toekomst te stappen. Waar ik het verleden niet meer hoefde te leven omdat de knellende banden met het verleden waren doorgesneden. Het zorgde ervoor dat mijn authentieke leven ruim baan kreeg om geleefd te worden.
Deze titel zoemde al tijden rondom mijn hoofd maar ik wist nog niet waar het zou gaan landen. Ergens… waar het grond onder de voeten kreeg en er voldoende bodem was om te kunnen groeien waardoor de betekenis van deze woorden zich konden laten zien. En nu is het zover…. Een wat ongewone combinatie. Een boek bestaande uit drie verhalen die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben. Dat vraagt om uitleg over de context van dit ongebruikelijke idee.
Voorgeschiedenis:2018: Presentatie van mijn eerste boek “Permafrost in de tropen”. Een product van mijn reis in het verleden van onze familie. Een Indische familiegeschiedenis die gekenmerkt werd door het grote zwijgen. Een zwijgzaamheid die ons gevangen hield in de gevangenis van het verleden. Deze knellende banden uit het verleden zorgden ervoor dat ik uit loyaliteit, mijn leven ten dienste stelde aan deze adat gebaseerd op het vermijden van pijn, verdriet, geweld en wat waar is. Het bracht me terug naar de trauma’s van onze familie. Situaties en gebeurtenissen die door een bypass te maken, vermeden werden om daadwerkelijk te zien, voelen en te verwerken. Wat waarachtig was, werd geweld aangedaan en het grote zwijgen kreeg zijn oorsprong. Het waren niet alleen onze familieperikelen die een rol speelden. Onder invloed van de toenmalige maatschappelijke ontwikkelingen werden we beïnvloed en gevormd. Onze familie had te maken met het kolonialisme, apartheid, geweld en oorlogen. Het schrijven van “Permafrost in de tropen” heeft me geholpen deze knellende banden door te snijden zodat ik niet meer de patronen van het verleden hoefde te herhalen. Ik kon mij omdraaien van het verleden naar het nu en vrij mijn stappen zetten richting mijn toekomst. Het heeft de weg vrijgemaakt om mijn tweede boek te schrijven: “De rand van de Horizon”.
2019: Tja, daar sta ik in het nu, ontdaan van de overlevingspatronen die me ingefluisterd zijn vanuit het verstrikte verleden. Maar wie ben ik zonder al die “oude” verhalen die ik mezelf had verteld en heb geloofd? Is het leven dat ik leid wel vrij van deze invloed? Ben ik daadwerkelijk vrij waardoor ik steeds meer een leven kan volgen waar ik mijn potentie kan ontvouwen?
Deel 1 Op de rand van de Horizon. Vrij, zonder mijn vrijheid te hoeven bevechten. Een taxatie van mijn toenmalige leven. Mijn zoektocht naar vrij zijn zonder de vrijheid te hoeven bevechten. Stap voor stap, met vallen en opstaan. Soms greep het leven in en slingerde mij uit de herhalingen van patronen die me kleiner maakten. Met alle moed die in mij aanwezig was bleef ik staan ondanks de sterke tegenstromen, ondanks luide alarmbellen die het “status quo” patroon me wilde opdringen, ondanks dat ik andere besluiten nam dan velen in mijn omgeving konden volgen, ondanks verloren “vriendschappen”. Op eigen benen. Geworteld in mijn eigen bodem bracht geen storm me aan het wankelen. De stormen gingen na verloop van tijd liggen omdat ik bleef staan. Zo groeide het veld van vrij zijn en werd het voor mij steeds duidelijker dat ik wakker begon te worden. Ik kon steeds meer “zien” hoe ik een illusionaire wereld had gecreëerd die haar menselijkheid had verloren. Ontaard in een samenleving waar economisch gewin en bezit de voorrang heeft en bepaald wat onze vrijheden zijn. Maar ja, hoe maken we een overgang naar een nieuwe samenleving die gebaseerd is op: samen vanuit eigenheid in verbinding met alles wat ons omringt en het hoogst haalbare in elkaar nastreven door het te faciliteren en te versterken? Misschien “weten” we het eigenlijk wel, maar zijn we die herinneringen “vergeten”. Vele natuurvolken die niet “meedoen” met onze westerse manieren van samenleven, leven vaak die vergeten herinneringen. Een leven gebaseerd op harmonie met de natuurwetten.
Deel 2 Ceres. De vergeten herinnering. Er zijn verhalen van hoogontwikkelde beschavingen die ooit hebben bestaan. (Lumerië, Atlantis, Essenen.) Ze zijn op een gegeven moment verdwenen en hun erfenis is in de vergetelheid weggezakt. “Ceres” staat voor een verhaal die die vergeten herinneringen weer kan oproepen en activeren in onszelf. In het verhaal neemt de hoofdfiguur je mee in een gemeenschap die gebaseerd is op innerlijke harmonie met alles wat hen omringt. Het laat zien hoe je een andere samenleving in/met jezelf ontwikkelt waardoor de verhouding met de wereld om je heen verandert. Het laat je zien wat we als mens kunnen bijdragen aan een transitie naar “ons nieuwe verhaal” en wakker worden in een “nieuwe morgen”.
Deel 3 Ultima thule. De weg terug naar de vergeten herinnering. Mijn verhaal om terug te keren naar het simpele en harmonieuze leven komend uit een leven van comfort, illusie en slavernij. Een leven wat werkelijk van belang en van waarde is en aansluit bij mijn “blauwdruk”. Beland in een verlaten vallei in midden Portugal. Offgrid en zonder enige luxe en gerief. We zijn bij “toeval” uitgekomen op Lameira. Een vallei dichtbij een klein dorpje Pé da Serra met 40 inwoners. Een gebied dat door de tijd ontvolkt is en weinig aandacht en liefde heeft gekregen. In onze zoektocht stootten we op de uitspraak van Olga, “Ik weet waar jullie huis staat! ”. (Olga en haar partner Gerben hadden in Pé da Serra een voormalig schoolgebouwtje gekocht.) Afgereisd in januari 2021 naar Lameira tijdens de Corona periode. Op zoek naar dat andere “leven” naar dat andere samenzijn in verbinding met de essentie van het leven. In lijn met onze grotere “opdracht” in ons leven, in lijn met onze “true nature”. In contact met de natuur, waar het leven nog schuurt. Het directe leven, waar de verwondering van elke dag doorklinkt in alles wat we doen. Waar dit ogenschijnlijk kleine leven grote impact heeft zonder dat we in de gaten hebben op welke manier het ons raakt in ons bestaan. Opbouwen vanaf de bodem, praktisch en in mijn leven. Een zoektocht van loslaten, opnieuw uitvinden en hervinden. Ontdekken dat het leven moet schuren en dankzij de frustraties merken dat ik LEEF. Dat het leven me voorziet in alles wat ik werkelijk nodig heb en waar ik loskom van de slavernij die het westerse economische bestel me probeert op te leggen en me afhankelijk maakt. In deel 3 beschrijf ik mijn en onze zoektocht naar die andere verhaallijn dat nog niet geschreven is. Waar we gaandeweg “sprokkelen” wat waarachtig en in verbinding met het groter geheel is. Een gebied dat we niet kennen. Gewoonweg omdat ik dacht dat het kapitalistische economische pact het enige was wat bestond. En dat blijkt niet waar te zijn!