Systemisch waarnemen is de kern van het ambacht systemisch begeleider.
Ik heb een aantal opleidingen gevolgd in het systemisch werk. Begonnen toen het werk van Bert Hellinger nog nauwelijks in Nederland bekend was. Pionierfase. Ik was ermee in contact gekomen via mensen die ken die bij mij in de Ridhwan groep Europe, zaten. Eigenlijk bij toeval. Bij hen heb ik een opleiding in Familiedynamieken gevolgd en later bij een ander instituut Organisatiedynamieken. Masterclasses bij Bert Hellinger en Gunthard Weber e.a. Wat leerde ik eigenlijk? Kreeg het systemisch kader aangereikt, oefende met onderlinge dynamieken, zag voorbeelden van opstellingen en deed ervaring op als representant. Hoorde duidingen aan van opstellingen. Elke keer als er gesproken werd over het “stille midden waaruit je waarneemt, ging ik op het puntje van mijn stoel zitten….en toen hield het op” Daarover heb ik me vaak over verwonderd. Want wat neem je nu waar in een opstelling. Je ziet mensen in een bepaalde context bij elkaar staan die willekeurig daar geplaatst zijn en that’s it. En toch, en toch gebeurd er iets. Tussen de representanten en in de groep als geheel. Althans?….Dus er is meer waar te nemen dan wat je ziet? Ja. Visueel heeft zijn beperking in dit systemisch werk, het is een deel van je waarnemen. Je neemt waar met je hele lichaam en voorzover mogelijk zonder je eigen thematiek (voor/oordelen) erin te pluggen. Contact maken met de resonanties van het wetende Veld en de informatie naar je toe laten komen. Maar hoe weet je dan of je het juiste volgt?
Systemisch waarnemen is een bijproduct van een ontwikkelingsweg die gaat. Hoe zuiverder je bent in het verwerken van de informatie en hoe beter je de ongemakkelijkheid tijdens een opstelling kunt verduren, hoe meer en meer je weet wat waar is. Het systemisch waarnemen is je tool, waar je uit vertrekt om zicht te krijgen op de verstrikking. Pas dan kan je de juiste systemische interventie doen die gebaseerd is op de ware waarneming.