Volgens mij breekt er een andere tijd aan. Tijd is een wat ongelukkig woord voor een nieuw tijdperk in de fase van onze collectieve ontwikkeling. Om me heen merk ik steeds meer dat mensen een verlangen hebben, een verlangen naar verbinden. Dat we allemaal individuen zijn maar ook zoeken naar een samen in onze gedeelde kwaliteiten. Een “wij”.
Ik bedoel daarmee niet de polariteit “wij” van wij en zij, maar een verbonden “wij” zonder mijn eigenheid te verliezen. We hebben vaak gedacht dat als we ons commiteren aan een groep, we onszelf deels moeten opgeven. “Samen” heeft in dit ziensbeeld een ‘houden aan de regels’ en protocollen idee. Willen we iets samen doen, dan moeten we een structuur hebben waarbij we allemaal hetzelfde doen en uitdragen. Dat wordt genotuleerd en worden er normen en waarden neergelegd in de protocollen. En daar houden we ons aan!
We verwarren “wij” met een persoonlijkheidsstructuur in plaats van een verbinding vanuit eigenheid. Deze “collectieviteitsstructuur” biedt weinig ruimte aan wat anders is. Anders zijn wordt dan gezien als een bedreiging voor de status quo van het samenwerkingsverband. Wij gaat niet alleen over “samendoen”, wij gaat over de balans tussen elk wezen dat hier op aarde leeft. Waar diversiteit het collectief juist sterker maakt.
Een zoektocht naar onbekende werelden. Op zoek de nieuwe morgen.
LATEN WE OP WEG GAAN !!